«Στο κοσμολογικό πεδίο όλες οι σημαντικές φιλοσοφικές σχολές της Κίνας συμμερίζονταν απόψεις που συνδέονται με τους προγόνους και τον ουρανό. Συμμερίζονται επίσης μια υποκείμενη παραδοχή ότι ο κόσμος έγινε από μόνος του χωρίς εκείνο το είδος του δημιουργού που είναι τόσο σημαντικός στο μεγαλύτερο μέρος της δυτικής σκέψης. Αντι να εστιάζουν στους μηχανισμούς οι οποίοι θέτουν τα πράγματα σε κίνηση και είναι τόσο σημαντικοί στους πολιτισμούς που αποδέχονται την ύπαρξη δημιουργού, αυτοί οι στοχαστές τόνιζαν τις οργανικές αλληλοσυνδέσεις ανάμεσα σε όλα τα συστατικά μέρη δίνοντας έμφαση πολύ περισσότερο στις σχέσεις και στις συμπτώσεις παρά στις αιτίες. Βλέποντας τον κόσμο ως ολοκληρωμένο σύνολο, οι Κινέζοι στοχαστές δεν είχαν την τάση να οργανώνουν τον κόσμο τους με όρους αντιθέτων που αποκλείουν το ένα το άλλο, όπως φυσικό και υπερφυσικό, ζωή και θάνατος, νους και σώμα. Αντίθετα έβλεπαν όλες τις αντιθέσεις ως συμπληρωματικούς πόλους, όπως νύχτα και μέρα, γιν και γιανγκ, γνώση και δράση. Επιπλέον σκέφτονταν με όρους μάλλον διαδικασιών και φάσεων παρά ασυνεχών πραγμάτων.»
– Κίνα: από την αρχαιότητα έως σήμερα, σελ. 75-76, Patricia Buckley Ebrey