Σχέδιο αφροδίτη ή ένας δούρειος ίππος της Νέας Τάξης;

Πολύ ενδιαφέρουσες οι ιδέες και απόψεις του Jacque Fresco, με όραμα και προσφερόμενες λύσεις και στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα, εμφανίζεται ίσως η μοναδικά βιώσιμη λύση. Αφού δείτε το ντοκιμαντέρ και συλλογιστείτε περί αυτού, διαβάστε αν θέλετε και κάποιες περαιτέρω σκέψεις μου επί του θέματος πιο κάτω..
(για ελληνικούς υποτίτλους επιλέξτε από το βελάκι αριστερά)

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά λοιπόν και φαντάζει ως ένα ιδανικό μέλλον για όλη την ανθρωπότητα, ΑΛΛΆ.. συστήνω να είναι κάποιος επιφυλακτικός, διότι εκεί που οδηγεί αυτή η φιλοσοφία, εκεί που αποσκοπεί είναι εν τέλει η ενοποίηση ανθρώπου και μηχανής [Βιομετρική τεχνολογία]. Είναι ενδεικτικό να αναφέρω ότι η ιδέα του 'Venus Project' του Jacque Fresco βασίζεται στο βιβλίο του ελευθεροτέκτονα sir Francis Bacon 'The New Atlantis'.

  Στην εποχή μας με τις τεχνητά δημιουργημένες οικονομικές υφέσεις [κρίσεις] σε πολυάριθμες χώρες σε όλο τον κόσμο, διαβλέπω να προωθείται μια παγκόσμια εξέγερση των πληθυσμών, ούτως ώστε να υπάρξει ακολούθως το αναγκαίο άλλοθι για την εφαρμογή της Νέας Τάξης, η οποία χρησιμοποιεί τη Νέα Εποχή (New age) ως δούρειο ίππο. Το κίνημα της Νέας Εποχής (προπομπός όπως ανέφερα της Νέας Τάξης) βασίζεται στις απόψεις της Helena P. Blavatsky και της Alice A. Bailey, εσωτερίστριες και οι δυο. Η Alice Bailey συνέχισε το έργο της Blavatsky μετά το θάνατό της. Στο βιβλίο της 'The externalisation of the hierarchy' η Bailey αναφέρει: «Η νέα παγκόσμια τάξη θα πρέπει να είναι κατάλληλη για έναν κόσμο που έχει περάσει πρώτα μέσα από μια καταστροφική κρίση και σε μια ανθρωπότητα που είναι άσχημα συντετριμμένη από την εμπειρία.
Η νέα παγκόσμια τάξη πρέπει να θέσει τα θεμέλια για μια μελλοντική παγκόσμια τάξη που θα είναι δυνατή μόνο μετά από μια στιγμή ανάκαμψης, ανασυγκρότησης και ανοικοδόμησης.» -- κάτι που εξηγεί καθαρά την «ανάγκη» για μια παγκόσμια εξέγερση των ανθρώπων και την επιβολή ακολούθως μιας Νέας Τάξης πραγμάτων.

  Ο 33ου βαθμού ελευθεροτέκτονας Manly P. Hall είπε αναφερόμενος στο βιβλίο του Francis Becon 'The New Atlantis': «Η Νέα Ατλαντίδα παραθέτει μια ιδανική κυβέρνηση της γης. Προλέγει για εκείνη την ημέρα, όταν ανάμεσα στους ανθρώπους θα εγερθεί ένας τεράστιος θεσμός που θα αποτελείται από την ελίτ των φιλοσόφων - μια τάξη από φωτισμένους άνδρες ενωμένους με σκοπό τη διερεύνηση των νόμων της ζωής και τα μυστήρια του σύμπαντος ... Η εποχή των συνόρων τελειώνει, και πλησιάζουμε σε μια ευγενέστερη εποχή, όπου δεν θα υφίστανται πλέον έθνη· όπου οι φυλές και οι κάστες θα πρέπει να αφανιστούν· όπου όλη η γη θα είναι υπό μία τάξη, μια κυβέρνηση, ένα διοικητικό όργανο.»

 

η πρωτεύουσα της Ατλαντίδας με το παλάτι στο κέντρο
σε υπερυψωμένη θέση που επιβλέπει τα πάντα

Η κυκλική διάταξη της δομής του αρχιτεκτονικού σχεδίου 'Venus Project' του Jacque Fresco, είναι πανομοιότυπη με την κυκλική διάταξη όπως περιγράφηκε αρχικά από τον Πλάτωνα και όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο του sir Francis Bacon 'The New Atlantis'.

κάτοψη του Σχεδίου Αφροδίτη (The Venus project)
του Jacque Fresco

  Είναι ενδιαφέρον να σημειώσω τον ιδιότυπο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να επιβληθεί κάτι στις μάζες πληθυσμού των ανθρώπων, να προωθηθεί σύμφωνα με δεδομένα μέτρα και σταθμά μια ιδέα, ένα πολιτισμικό πρότυπο ως η μοναδική λύση για τη διέξοδο από την κατάσταση ή το πρόβλημα.
 
Εάν κάποιος παρατηρήσει σε βάθος και έκταση χρόνου τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται οτιδήποτε «νέο» στις κοινωνίες των ανθρώπων (και όχι ανθρώπινες κοινωνίες), ίσως διαπιστώσει πως πάντοτε αποτελείται από την ίδια συνταγή και χρησιμοποιεί την ίδια μεθοδολογία:

1. Δημιουργούμε ένα πρόβλημα (ή δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ σοβαρά για την επίλυσή του).
2. Φέρνουμε την τόσο αναμενόμενη «λύση» του, που εμφανίζεται ως η μοναδική ανάμεσα σε ήδη προκαθορισμένες επιλογές

  Κατά τ' άλλα... ο κόσμος ζούσε πάντοτε με την ψευδαίσθηση μιας «δημοκρατίας» και αξιοκρατίας των πολιτών... Μίας δημοκρατίας που -όπως βλέπουμε και από την αρχαία Ελλάδα- αρκούνταν να αναφέρεται μόνο στην αριστοκρατία των πλουσίων και να ξεχνάει τους δούλους -όπου να αναφέρω ότι σε κάθε πλούσιο αριστοκράτη στην αρχ. Ελλάδα αναλογούσε τουλάχιστον ένας με οκτώ δούλους και πολλοί είχαν μέχρι και 50 (Πλάτων, «Πολιτεία», 9:578d–e)- ξεχνούσε λοιπόν ο κόσμος την ύπαρξή των λες και αυτοί δεν ήταν άνθρωποι, λες και αυτοί δεν αποτελούσαν μέρος της κοινωνίας. Λες και οι δούλοι δεν αποτελούσαν λειτουργικά γρανάζια για να γυρίζει ο τροχός και να υφίσταται η δομή της κοινωνίας. Έτσι, οι σύγχρονοι Έλληνες γαλουχήθηκαν με μια μονόπλευρη θεώρηση περί της αρχαίας Ελλάδας. Είναι η θεώρηση της αριστοκρατίας που επιβλήθηκε στους αμαθείς «δούλους». Οι σύγχρονοι Έλληνες -ανεξαρτήτως κάστας και κλάσης- θαυμάζουν στην πλειονότητά τους το αρχαίο ελληνικό πνεύμα του πολιτισμού μη λαμβάνοντας όμως υπόψη τις κάστες των δούλων και των απλών πολιτών στην αρχαία Ελλάδα, οι οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι, υπήρξε άραγε εποχή στην οποία οι απόψεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού επικράτησαν ως σημείο αναφοράς στην ιστορία; Δεν νομίζω.

Σκηνή από Αττικό μελανόμορφο αμφορέα της εποχής
που αναπαριστά δούλους να μαζεύουν ελιές

  Όλοι οι πληβείοι της εποχής μας που επευφημούν την αρχαία Ελλάδα στην ουσία επιβραβεύουν την κοινωνική διάταξη με τη χρήση των δούλων. Όπου να σημειώσω, μόνο οι αριστοκράτες (ευγενείς) μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους δούλους, τους οποίους ονόμαζαν -αναλόγως της περιοχής- ανδράποδα και τετράποδα. Η δουλεία γίνεται διαδεδομένη την ίδια στιγμή που ο Σόλων θέτει τις βάσεις της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ο μελετητής Μωυσής Φίνλεϋ τονίζει πως ομοίως η Χίος, η πρώτη πόλη που σύμφωνα με το Θεόπομπο ασχολήθηκε οργανωμένα με το δουλεμπόριο, διατηρούσε πρώιμους δημοκρατικούς θεσμούς (6ος αιώνας π.Χ.) Καταλήγει πως «ένα στοιχείο της ελληνικής ιστορίας, εν συντομία, είναι η χέρι με χέρι διάδοση της ελευθερίας και της δουλείας». Ανάμεσα στον ελεύθερο πολίτη και το δούλο υπήρχαν διάφορες κατηγορίες πολιτών: οι δουλοπάροικοι, πολίτες που είχαν απολέσει τα πολιτικά τους δικαιώματα, απελεύθεροι, νόθα τέκνα και μέτοικοι. Το κοινό τους στοιχείο ήταν πως δεν κατείχαν πολιτικά δικαιώματα.
  

 Καλούμαστε να αναρωτηθούμε λοιπόν, θεωρούμε εαυτόν ως ένα ενεργό κύτταρο της κοινωνίας που συλλογίζεται και λαμβάνει αποφάσεις ή ως ένα άβουλο εκτελεστικό όργανο διαπαιδαγωγημένο με επιλεγμένη γνώση (πλύση εγκεφάλου); Ρητορική ερώτησις μάλλον, διότι η πορεία της ανθρωπότητας και η ανικανότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων να λάβει αποφάσεις για την ίδια τη μοίρα τους, η ανικανότητα να ενδιαφερθεί για το μέλλον των ίδιων των παιδιών τους που φέρνουν σε αυτό τον κόσμο, μας οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα.

  Είμαστε ακόμη οι σύγχρονοι μα ονειροπόλοι δούλοι, που γαλουχηθήκαμε έτσι ώστε να επευφημούμε μια δημοκρατία της οποίας στην ουσία δεν αποτελούμε ενεργό τμήμα, μιας -όπως οι πράξεις και τα αποτελέσματα δείχνουν μέχρι τούδε- δεν έχουμε πολιτικά δικαιώματα επί αυτής, ούτε στην ουσία εκλέγουμε άτομα που μας αντιπροσωπεύουν. Διότι Δημοκρατία δεν μπορεί να ονομαστεί ένα πολίτευμα το οποίο υφίσταται μόνο κατ' όνομα και στο οποίο οι κάτοικοί του μετατράπηκαν σε αδιάφορα φερέφωνα που εκπροσωπούν μια άτυπη αποικία μέσα στην «ενωμένη» Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Καλή σας νύχτα..