Ποιος θεωρείται ο πραγματικός πλησίον;

Ποια είναι η γνήσια αγάπη και πώς αυτή εκφράζεται με ελευθερία; Ποιος θεωρείται ο πραγματικός πλησίον;

Στη χριστιανική παράδοση να θυμηθούμε, σύμφωνα με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, πλησίον δεν θεωρείται αυτός που έχει ανάγκη και μας πλησιάζει για να λάβει βοήθεια. Αλλά (πλησίον) γίνεται αυτός που τρέχει να βοηθήσει, είναι αυτός που αντικρίζει στο πρόσωπο του πάσχοντος συνανθρώπου του, τον αδερφό.

Πλησίον, δεν είναι αυτός που δέχεται την αγάπη, αλλά αυτός που την προσφέρει. Που τρέχει να βοηθήσει. Δεν είναι ο λήπτης αλλά ο δότης. Αυτός γίνεται πλέον και πλησίον του Θεού. Τον φέρνει δίπλα του. Η πράξη της αγάπης λύνει μεν το πρακτικό πρόβλημα του αποδέκτη της, κυρίως όμως, ευεργετεί πνευματικά τον ευεργέτη. Πραγματικός λήπτης... είναι ο δότης. Ο άλλος... δεν είναι άλλος, δεν είναι καν πλησίον, ούτε πολύ περισσότερο το αδύναμο αντικείμενο της δικής μας καλής προαίρεσης. Δεν είναι αυτός που μας ανήκει, αλλά αυτός στον οποίο εμείς ανήκουμε.

Όποιος ζει τον άλλον ως «άλλον», στερεί τον εαυτό του από την εμπειρία του αδελφού, την βίωση της κοινωνίας, την αίσθηση της κοινής συγγένειας. Η επιβεβαίωση της εταιρότητας του άλλου, μας αποξενώνει από τον Θεό. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ αγαπητοί μου στην γνωστή αγιογραφική παραπομπή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν». Αυτή η διατύπωση, εξυπονοεί ότι η αγάπη μεταμορφώνει τον πλησίον σε εαυτό. Τον καθιστά κομμάτι της υπάρξεώς μας. Ο Ιησούς Χριστός λέει επίσης, να θυμηθούμε: «πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω [...] σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους ελαχίστους (άσημους) αδελφούς μου, τα κάνατε για μένα» - Κατά Ματθαίον 25:35-40

Πάνω από όλα ο συνάνθρωπός μας, είναι η εικόνα του Θεού. Η ορατή παρουσία του σ' αυτό τον κόσμο. Είναι ο Θεός εκείνης της στιγμής. Η ευκαιρία μας - μέσω αυτού - για να ψηλαφίσουμε τον ίδιο το Θεό.

Αν αισθανθούμε τον άλλον, απλά ως «συνάνθρωπο», του δίνουμε από αυτά που έχουμε. Αν όμως τον αισθανθούμε ως αδελφό μας, του δίνουμε ό,τι έχουμε - τα πάντα μας. Αν τον δεχτούμε ως αδελφό του Χριστού, δίνουμε από αυτό που είμαστε και αν τέλος αποτελεί τη φανέρωση του προσώπου του Θεού στη ζωή μας, τότε, δίνουμε, ό,τι είμαστε. Όλον τον εαυτό μας.

Όλα αυτά περιγράφουν τις διάφορες διαβαθμίσεις της πνευματικής αγάπης αδελφοί μου.