Παρασκευή 16 Ιουλίου 2021

Jesus Christ Never Existed - My reply to Eric Dubay


If Jesus Christ never existed then how Satanists* are they opposing someone that never existed? If he didn't exist, then neither Satan ever existed... So to whom is the black mass then devoted? 

  • Because Jesus Christ "never existed" the prophecies in the Bible are fulfilled…
  • Because Jesus Christ never existed Satanists created a philosophy that is precisely the opposite from the teachings of  Jesus Christ…
  • All those efforts the past 2000+ years to belittle and mock Jesus Christ and his teachings, simply because he never existed… 

* Freemasonry is covert Satanism and constitutes the main core of the western societies. These are people in high places such as politicians, bankers, very wealthy individuals and so on. They keep their position because they made a deal with the Devil. Below that level of control of the masses are secondary, tertiary, quaternary and so on levels/groups. All these aim to control and indoctrinate the blind multitude of masses, with tools such as: the schools, the media, the film industry and the music industry among others. All those famous singers that you see being promoted from the television, have made a deal with the Devil, and consequently they have been fast-tracked in exchange of promoting the ideas/gestures/symbolism of the Black Nobility (The Cult) which is covert Satanism. All of these people took the same macabre oaths, and these are for everyone to read in books such as the Masons' bible: Morals and Dogma written by the Pontiff of Freemasonry Albert Pike, a 33 degree Freemason. All these pawns are actors, doing everything for the money. The goal is to influence and shape ideas, beliefs, opinions with tactics such as:
  • The use of shills in every sector (media, business areas etc.)
  • Controlled opposition pawns. Such as the Anonymous movement, offering to the blind and dumb vile multitude a controlled opposition, in order for their Masters to maintain the grip in society. All that leads to:
  • Dividing and conquering the blind vile multitude, offering "solutions" with one hand, when in fact they themselves were the ones creating the problem in the first place. That is called:
  • The Hegelian dialectic (problem/reaction/solution). In order to pass on their propaganda to the ignorant vile multitude, the specific one desired from them to be applied and to be executed blindly.

P.S. This guy is deleting comments that are not in favor of his claims/beliefs, therefore I will take a screenshot of my comment.

Mr Eric Dubay since the comments are allowed you should allow the different opinions to be heard as well. Otherwise that’s called propaganda.

2:03:46 monastery is a greek word (μοναστήρι). It has nothing to do with the moon[1].

2:04:27 minister → From Proto-Italic *minosteros. Equivalent to minus + comparative suffix *-tero- → servant. Compare magister[2]. And no Michael Tsarion magister does not mean magician, it means Master[3].



References

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2021

They have been messing with your mind for too long

You know they have been messing with your mind since you were in your mother's womb. That Black Nobility pitch-dark cult, sacrificing newborns, drinking their blood and calling themselves "illuminated"... They keep the "vile multitude" (as they themselves call all the rest outside their dark cult) in total ignorance by psychological strategies and warfare such as divide and conquer, and by applying the Hegelian dialectic: problem-reaction-solution, also by the use of controlled opposition and shills. They print money out of thin air in order to bribe shamelessly everyone that stands in their way. And if they can't bribe him, they'll take him out. Consequently the whole world is a stage for their sick and perverted "hobbies".... and for total control and submission. They hate God's children, that's why they are trying to mock God by torturing his beloved children.

This place is too dark, and it's getting even darker...

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2021

Ποιος θεωρείται ο πραγματικός πλησίον;

Ποια είναι η γνήσια αγάπη και πώς αυτή εκφράζεται με ελευθερία; Ποιος θεωρείται ο πραγματικός πλησίον;
Στη χριστιανική παράδοση να θυμηθούμε, σύμφωνα με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, πλησίον δεν θεωρείται αυτός που έχει ανάγκη και μας πλησιάζει για να λάβει βοήθεια. Αλλά (πλησίον) γίνεται αυτός που τρέχει να βοηθήσει, είναι αυτός που αντικρίζει στο πρόσωπο του πάσχοντος συνανθρώπου του, τον αδερφό.

Πλησίον, δεν είναι αυτός που δέχεται την αγάπη, αλλά αυτός που την προσφέρει. Που τρέχει να βοηθήσει. Δεν είναι ο λήπτης αλλά ο δότης. Αυτός γίνεται πλέον και πλησίον του Θεού. Τον φέρνει δίπλα του. Η πράξη της αγάπης λύνει μεν το πρακτικό πρόβλημα του αποδέκτη της, κυρίως όμως, ευεργετεί πνευματικά τον ευεργέτη. Πραγματικός λήπτης... είναι ο δότης. Ο άλλος... δεν είναι άλλος, δεν είναι καν πλησίον, ούτε πολύ περισσότερο το αδύναμο αντικείμενο της δικής μας καλής προαίρεσης. Δεν είναι αυτός που μας ανήκει, αλλά αυτός στον οποίο εμείς ανήκουμε.

Όποιος ζει τον άλλον ως «άλλον», στερεί τον εαυτό του από την εμπειρία του αδελφού, την βίωση της κοινωνίας, την αίσθηση της κοινής συγγένειας. Η επιβεβαίωση της εταιρότητας του άλλου, μας αποξενώνει από τον Θεό. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ αγαπητοί μου στην γνωστή αγιογραφική παραπομπή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν». Αυτή η διατύπωση, εξυπονοεί ότι η αγάπη μεταμορφώνει τον πλησίον σε εαυτό. Τον καθιστά κομμάτι της υπάρξεώς μας. Ο Ιησούς Χριστός λέει επίσης, να θυμηθούμε: «πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω [...] σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους ελαχίστους (άσημους) αδελφούς μου, τα κάνατε για μένα» - Κατά Ματθαίον 25:35-40

Πάνω από όλα ο συνάνθρωπός μας, είναι η εικόνα του Θεού. Η ορατή παρουσία του σ' αυτό τον κόσμο. Είναι ο Θεός εκείνης της στιγμής. Η ευκαιρία μας - μέσω αυτού - για να ψηλαφίσουμε τον ίδιο το Θεό.

Αν αισθανθούμε τον άλλον, απλά ως «συνάνθρωπο», του δίνουμε από αυτά που έχουμε. Αν όμως τον αισθανθούμε ως αδελφό μας, του δίνουμε ό,τι έχουμε - τα πάντα μας. Αν τον δεχτούμε ως αδελφό του Χριστού, δίνουμε από αυτό που είμαστε και αν τέλος αποτελεί τη φανέρωση του προσώπου του Θεού στη ζωή μας, τότε, δίνουμε, ό,τι είμαστε. Όλον τον εαυτό μας.

Όλα αυτά περιγράφουν τις διάφορες διαβαθμίσεις της πνευματικής αγάπης αδελφοί μου.